Perjalanan menuju Karbala

Selepas menerima surat sokongan daripada orang Kufah dengan niatnya disahkan oleh sepupunya Muslim bin Aqil, Husain meninggalkan Mekah menuju Kufah pada 8 atau 10 Zulhijjah (10 atau 12 September 680 M) bersama beberapa kerabat dan penyokong.[11] Dalam kitab Syiah al-Irshad, Husayn dilaporkan berkata bahawa niatnya adalah untuk memerangi kezaliman Yazid, walaupun beliau tahu dirinya akan dibunuh.[12][13] Beliau juga menulis dalam wasiatnya kepada saudaranya Ibn Hanafiyyah bahawa beliau tidak berusaha untuk mencari "kerosakan atau penindasan" tetapi lebih kepada "amar makruf nahi mungkar" seperti yang dilaporkan oleh Maqtal al-awalim dan al-Maqtal.[2] Dalam perjalanannya ke Kufah, kafilah kecil Husayn telah dipintas oleh tentera Yazid, dan terpaksa berkhemah di tanah padang pasir Karbala pada 2 Muharram 61 (2 Oktober 680) jauh dari air dan kubu pertahanan.[11] Sokongan yang dijanjikan oleh orang Kufah tidak menjadi kenyataan ketika gabenor baru Kufah, Ubaidullah bin Ziyad (meninggal dunia 686), membunuh utusan Husain dan menakut-nakutkan ketua suku Kufah.[11]

Kematian Husain

Ketika pejuang terakhir Husain yang masih tinggal itu gugur, tentera Umayyah berkumpul di atas Husain, yang berjuang sehingga akhir.[7] Sebelum beliau pergi ke medan perang untuk kali terakhir, Zainab menciumnya bagi pihak ibu mereka Fatima untuk memenuhi hajatnya, tulis Syiah Eshtehardi atas kuasa Zaynab.[14] Menurut al-Tabari, Husain pula meminta Zainab supaya tidak meratap selepas kematiannya yang semakin hampir.[15] Apabila Husain yang cedera akhirnya jatuh dari kudanya dan dikepung, Zainab dikatakan telah berlari ke arahnya, memohon Ibn Sa'd untuk menyelamatkan nyawa saudaranya,[16][2] tetapi komander Umayyah tidak mengendahkan permintaannya.[2]

Al-Tabari menulis bahawa keluarga Husain menyaksikan dirinya ditikam dan ditetak berkali-kali oleh tentera Umayyah.[17] Husain kemudiannya dipenggal oleh Shamir atau Sinan bin Anas[18] atau Khawali bin Yazid Asbahi,[11] walaupun naratif biasa pertempuran menganggap Shamir yang bertanggungjawab.[19][7] Beberapa sumber menambah bahawa Zainab telah kembali ke kem,[2] didesak oleh Husain yang hampir mati,[2][20] dan tidak menyaksikan pemenggalan kepala,[2] walaupun al-Tabari berbeza pendapat di sini.[17] Naratif moden tentang Karbala sering menekankan bahawa Zainab tidak putus asa ketika menyaksikan abangnya dibunuh, mengikut kehendak Husain. Sambil berdiri di atas mayatnya, beliau berkata, "Ya Tuhan! Terimalah dari kami persembahan ini," sehingga kebingungan tentera musuh.[8]

Wanita dan kanak-kanak telah ditawan, termasuk Zainab dan Ummu Kultsum.[21] Di antara tawanan itu juga satu-satunya anak lelaki Husayn yang masih hidup, Ali, yang telah terlalu sakit untuk melawan.[22] Sering dikenali dengan gelaran kehormatan al-Sajjad dan Zayn al-Abidin, Ali bin al-Husain kemudiannya diiktiraf sebagai Imam Keempat dan keturunan Imam Syiah diteruskan daripadanya.[23] Shamir cuba untuk membunuh Ali juga,[16] tetapi Zainab berjaya merayu kepadanya untuk menyelamatkan nyawanya,[22][24] mengatakan bahawa beliau harus dibunuh terlebih dahulu.[17] Para tawanan meratapi Husain sejurus selepas pertempuran.[9]

Orang-orang tawanan telah diarak kembali ke Kufah,[7] tiba di sana pada 12 Muharram,[2] dan terdapat laporan bahawa wanita-wanita itu dihina,[10] termasuk para tawanan,[8] diarak di atas unta yang tidak berlada[10][25] dan, menurut al-Tabari,[15] terikat dengan tali dan belenggu.[10][8] Para tawanan kemudiannya diarak dengan belenggu dan dibawa di sekeliling kota bersama kepala Husain dan para sahabatnya dengan tombak.[10] Deeb percaya bahawa tawanan menganggap Zainab sebagai ketua mereka.[26]

Ucapan Zainab di Kufah

Ahli Sunni, bin Tayfur, merekodkan dua ucapan tentang Karbala dalam Balaghat al-nisa'-nya, satu dikaitkan dengan Umm Kulthum di pasar[10] Kufah dan satu lagi disampaikan oleh Zainab di istana Yazid[10] di Damsyik.[10] Kebanyakan pengarang Syiah kemudiannya, bagaimanapun, telah mengaitkan kedua-dua khutbah itu kepada Zainab, yang dianggap berkemungkinan besar oleh Qutbuddin.[10] Ibn Tayfur menulis bahawa orang Kufah meratap dan menangis apabila mereka melihat keluarga Babi dalam tawanan. Zainab kemudian berucap kepada orang ramai dan menghukum mereka[10] kerana peranan mereka dalam kematian Husain dan menceritakan peristiwa Karbala.[8]

Ke Damsyik

Laluan kafilah ke Damsyik tidak pasti,[2] walaupun Pinault percaya bahawa mereka telah dibawa melalui laluan padang pasir.[27] Al-Khawrazmi (abad ke-10) dalam al-Maqtalnya menulis bahawa tawanan dibawa dari "kampung ke kampung" dan dipamerkan,[2][28][19] manakala al-Ya'qubi (meninggal dunia 897-8) melaporkan bahawa Ibn Abbas menegur Yazid dalam surat kerana mengarak wanita keluarga Muhammad dari Kufah ke Damsyik untuk menunjukkan kemenangannya, sambil menambah bahawa ini lebih buruk pada pandangannya daripada pembunuhan beramai-ramai Husain dan keluarganya.[9]

Para tawanan diarak di jalan-jalan Damsyik[22] dan kemudian dipenjarakan untuk tempoh masa yang tidak ditentukan.[1] Apabila dibawa kepada khalifah, Veccia Vaglieri menulis bahawa Yazid melayan tawanan dengan baik selepas wawancara awal yang keras.[16] Catatan serupa telah ditawarkan oleh Madelung dan Halm.[29][30] Sebaliknya, Momen menulis bahawa Yazid menghina tawanan tetapi terpaksa melepaskan mereka kemudian apabila pendapat umum mula memihak kepada mereka, lalu takut akan pergolakan di wilayahnya. [7] Pandangan serupa dinyatakan dalam karya Esposito,[22] Osman,[9] Aghaie,[19] Pinault,[27] Tabatabai,[13] dan Munson.[12]

Ucapan Zainab di Damsyik

Ibn Tayfur dalam Balaghat al-nisa' menulis tentang sebuah ucapan Zainab di mahkamah Yazid,[10] di mana beliau dikatakan telah mengganggu penghinaan Yazid dan bercakap di mahkamahnya dengan kasar,[9][8] meratapi Husain, menghina Yazid, dan membela keluarga Muhammad.[10] Dia memanggil khalifah sebagai "anak al-tulaqa'" (lit. orang yang dibebaskan, mereka yang telah diampuni oleh Muhammad setelah kemenangannya kembali ke Mekah),[9][5] dan bertanya kepadanya sama ada ia adil untuk menjaga wanitanya dan mengarak anak-anak perempuan Muhammad di jalanan.[9]

Seperti ucapan Kufah, ucapan kedua yang dikaitkan dengan Zainab ini diselitkan dengan beberapa petikan Al-Quran,[10] dengan menyebut kemenangan Yazid sebagai sementara sahaja, usahanya sia-sia, dan keaibannya kekal.[8]